Ahmet Tufan Şentürk Ağabey şimdi Karaman'a bağlı olan Ermenek, Esentepe köyünde doğmuş. Nüfus kağıdında 1924 yazıyor ama 1918 -1920 diyenler var. Vefat tarihi de 9 Mayıs 2005.
Hisar Dergisi ekibinden. Hisar Dergisi kurucusu, hemşehrisi Mehmet Çınarlı çok sevdiğim bir şiirini Ahmet Tufan Şentürk'e ithaf etmiş. ( Hisar Dergisi, 10 C. 83, S.18) Şiir şu;
Alın Yazısı
-Şair Hemşehrim Ahmet Tufan Şentürk'e-
Doğduğumuz memleket bütün taştı, çakıldı
Sert yoğrulmuş mayamız bizi dik başlı kıldı.
Dağ zirveleri gibi yücelikler diledik
Bataklık kuşlarının bizden gözleri yıldı.
Yalana baş sallayıp susmasını bilmedik,
Huysuz, geçimsiz diye şöhretimiz yayıldı.
Ne görevi bırakıp çıkar sağladık, ne de
Değerimiz bilindi, çabamız anlaşıldı.
Bir çölde yapayalnız eriyip gitmekteyiz,
Sevildik yasaklandı, sevdik günah sayıldı.
Mehmet Çınarlı
Ahmet Tufan Şentürk Ağabey bir güzel insandı.
Parasız yatılı imtihanını kazanmış. Nereyi kazandığını bilmiyor. Milli Eğitim Bakanlığı'ndan bir yetkili çağırıyor. Çay ikram ediyor, sohbet ediyor. "Sen Bilecik'te oku. Oranın müdürü benim arkadaşım, seni oraya gönderiyorum" diyor sevecen bir dille. Ahmet Ağabey de koskoca yetkili bana ilgi gösterdi diye seviniyor. Yıllar sonra işin aslının öyle olmadığını anlıyor. Meğer Ahmet Ağabey İstanbul'u kazanmış, ama o yetkilinin bir tanıdığına yer açmak için Ahmet Tufan Şentürk'ü Bilecik'e göndermiş.
Bilecik'teki karne notlarını bulmuştuk daha sonra.
Çok sevdiği eşi 1976 da vefat ediyor. O odaya kimseyi sokmamıştı Ahmet Ağabey. Bazen Eskişehir'deki üniversite öğrencilerini gönderirdim Ahmet Ağabey'e. Tıp okuyanlar muayene ederdi. Edebiyat okuyanlar sohbetinden faydalanırdı.
Yine bir gün üç beş kızımız buradan trenle Ankara'ya gitti. Evini derleyip toparlayacaklar, sohbet edecekler ve kitaplarından isteyeceklerdi. Çocukların Eskişehir'e dönüş treni biraz geç saatteydi. Ahmet Ağabey telaşlanmış telefon etti; " Gönderdiğin çocuklar daha burada. Geri dönmeyecekler mi? Biliyorsun hanım öldükten sonra burada dişi bir sinek bile gecelemedi."
Sene yanlış hatırlamıyorsam 2001 idi.
Seyranbağlarında, Yuva Sokaktaydı evi. Sık sık ziyaret ederdik. Hatta Ankara'daki arkadaşlara, büyüklerimize de söyler, orada buluşurduk. Otlu çorbası meşhurdu. Babamı göz doktoruna götürdüğümüzde Rasim'le, biz de otlu çorbasından yemiştik.
2001 yılında Geceye Göz Ekledim şiir kitabı Ankara'da Günce Yayımcılık'tan çıkmıştı. Kitapları alıp evine gittik Rasim Köroğlu ile. Bana o günün parasıyla 1000 TL vermişti, o parayı saklıyorum.
Bir şiiri şöyleydi;
"Demen bana demen gerçeği düşü,
Çatladı, yarıldı sabrımın taşı,
Tutuştu içimde aşkın ataşı,
Yanmak istiyorum, yandığım kadar.
Demen bana demen, uykudan uyan,
Ruhumda bir derya çalkanır her an,
Benim için farksız gülen, ağlayan,
Yanmak istiyorum, yandığım kadar.
Bana söz etmeyin aşktan, sevgiden,
Ben akın, sevdanın kendisiyim ben,
Hem yakan benimdir, hem de yanan ben,
Yanmak istiyorum, yandığım kadar.
Adem'im cennetten kovulan benim.,
Seyit Nesimi'yle soyulan benim,
İçip sarhoş olup ayılan benim,
Yanmak istiyorum, yandığım kadar.
Buyruğumda değil ayağım, elim,
Söyleten kim bilmem, söyleyen dilim,
Beni benden aldı, ben, ben değilim,
Yanmak istiyorum, yandığım kadar.
Böyle olur sevda baştan aşınca,
Söylediğin bilmez Tufan coşunca,
Cümle kırklar, alperenler peşince,
Yanmak istiyorum, yandığım kadar."
Ahmet Tufan Şentürk
Bu şiiri Erol Sayan bestelemişti.
Her Cuma günü Rıdvan Çongur Ağabey hanımına bir çorba yaptırıp Ahmet Ağabey'in evine giderdi. Ahmet Ağabey dışarı çıkamaz olunca orada toplanıp Cuma kılıyorlardı.
Rıdvan Çongur Ağabey, Ahmet Tufan Şentürk'e Dosta Sesleniş diye bir şiir yazmıştı, ilk kıtası şöyleydi;
"Yıllar geçse, gün tükense beklerim;
Temelleri dostlukların derinde...
Düşlerimde seni görür "bak!" derim:
Sana hasret koltuğun hep yerinde."
Şiir şöyle bitmişti;
"Buluşurduk Cuma'ları ne oldu?
Yüzün görsem, sesin duysam, coşardım,
Bahçemizde lâle, nergis soldu mu?
Sen unutsan ben seslenir sorardım:
-Nerdesin ey, nerdesin dost, nerdesin?"
Ahmet Tufan Şentürk Ağabey'de şiirle cevap vermişti Rıdvan Çongur Ağabey'e;
"Düşündüm, düşündüm nerdeyim, neyim?
Bir anda kendimden geçtim bu akşam.
İsterseniz bana delirmiş deyin,
Gölgemin peşinden geçtim bu akşam.
Yudum yudum içtim yıldızı, ayı,
Elimle kapattım bin bir sarayı,
Kırıp gönlümdeki gerilmiş yayı,
Göklerde bir yelken açtım bu akşam.
...
...
Bir an deli oldum, bir an da densiz,
Sevabımı bilmem, günahım sonsuz,
Toprağın altına girdim kefensiz,
Zebaniler sual sordu bu akşam."
Ahmet Ağabey'in çocuğu yoktu. Çocuklar ve Ben -Ben Hiç Baba Olmadım Ki diye bir şiir yazmıştı, o şiirle bitirelim yazıyı.
ÇOCUKLAR VE BEN
Hiçbir çocuk bana; 'Baba!' demedi,
Ben hiç 'baba' olmadım ki!
'Baba!' diyen tatlı sesi,
Sokaklarda, komşularda duydum.
Sokaklarda, komşularda gördüm onları.
Koşuyorlar, gülüyorlar, oynuyorlardı,
'Ana! ' diyorlardı, 'Baba!' diyorlardı,
Koşup sarılıyorlardı boyunlarına.
Analar, babalar çocuklarını,
Öpüyorlar, okşuyorlar, seviyorlardı..
Hiçbir çocuk içtenlikle, sevecen,
Atılmadı, sarılmadı boynuma.
Benim hiç çocuğum olmadı ki!
Sevgilerin en kutsalı çocuk sevgisi,
Seslerin en güzeli 'Baba!' diyen ses,
Ben hep bu türkülü sesi dinlerim.
Ben hep 'Baba!' diyen sesi duyarım.
Bir çocuk bana doğru koşsa uzaktan,
Onu, birden sımsıcak ruhumla kucaklarım.
Gece yarısı bir çocuk ağlasa uzaklarda,
Anasından, babasından önce ben duyarım.
Günün haber saatlerinde,
Radyoda, televizyonda,
Dergilerde, gazetelerde,
Yollarda, sokaklarda,
'Öldürüldü.', Öldü.' derler
'Ah! .. Yavrum! ..' derim..
Oysa ne öleni bilirim, ne öldüreni.
Çaresiz, alıp başımı giderim.
Ağlayan analarla, babalarla beraber,
Uykuyu gözlerime haram ederim.
Oysa hiçbir çocuk bana 'Baba!' demedi,
Ben hiç 'baba' olmadım ki!
AHMET TUFAN ŞENTÜRK
(Bu fotoğraf Ahmet Ağabey'in evinden. İsa Kayacan ( Rahmetli), kızım Ayşe Begüm, Ahmet Tufan Şentürk (Rahmetli), Rasim Köroğlu (Rahmetli), İsmail Kara (Rahmetli). )
Şehitlerimize, bu toprakları vatan yapanlara, atalarımıza, Ahmet Tufan Şentürk'e, Rıdvan Çongur'a, Mehmet Çınarlı'ya, Rasim Köroğlu'na, İsa Kayacan'a, İsmail Kara'ya, Mustafa Ceylan'a, Babama, geçmişlerimize Allah rahmet eylesin.
Fatihalarla...
