Özcan TÜRKMEN

Teknoloji çağında yaşıyoruz; çoğu gelişmelere ayak uydururken belli başlılarında sıkıntıyla karşılaşıyoruz. Aynı bilgisayarımıza giren virüs gibi oluyor belli konulardaki düşüncelerimiz. Bunun gibi olumsuzluklar, birbirini takip ediyor. Olumsuzlukları aynı zamanda olumlu düşünceler de takip etmiyor değil hani. Hem mutlu hem mutsuz ediyor bizi bu. Bu sarmaldan mutlu çıkabilenlere ne mutlu! 

Anonim ‘Yengeç ile Annesi’ kıssasını duymuşsunuzdur. Şöyleki: “'Neden böyle yan yan yürüyorsun yavrum?' diye sorar anne yengeç, çocuğuna. 'Düzgün yürüsene!' der. 

'Pekâlâ anne.' der çocuk. 'Sen önümden düzgün yürü, ben seni takip ederim.”

Evet, yapmadığımız, yapamadığımız bir şeyin yapılmasını istemenin hazin sonu… 

Örnek almak, örnek görmek, örmek görülmek ile ilgili kafa karışıklığının tipik örmeği….

Söylediğimizin değil yaptığımızın esas olduğunun kaçınılmaz sonucu …

Düşünenlere, düşündüğüne inandıklarınıza, düşünce adamlarına ait bakış açımızı kontrol ettik mi hiç?

Aynı düşünceleri, paylaştığımız insanlarla dost olabileceğimize inanır mısınız? Dostlarınızla bu yollu bir uyum olduğunu hiç düşündünüz mü?

Düşüncelerinizle ilgili abartmalarınız oldu mu; bunu kontrol ettiniz mi hiç? 

Olumsuz düşünceleri abarttığınız, kahrolduğunuz; olumlu düşünceleri azalttığınız, küçülttüğünüz, küçülttüğünüz, ama yine de acı çektiğiniz oldu mu hiç?

Söz ve davranışlarıyla başkalarını etkileyerek onların da kendisine benzemesine yol açmaya örnek olmak diyoruz. 

Örnek olmak, insan olarak hepimizin ortak arzusu... 

Bunu açık açık belli edebildiğimiz gibi içimizde saklayabiliyoruz da. Belli etsek de gizlesek de örnek olmak, ruhumuzu okşuyor. Hatta biraz da şımartıyor bizleri.

Dünyaya ve de insanlığa örnek kahramanlık mücadelemizin 98. yılı, milletimize kutlu olsun.

Türk’ün gücünün yedi düvele ispatı 30 Ağustos, kutlu olsun.

Şan ve şeref dolu tarihimizin kutlu mühürlerinden 26 -30 Ağustos Zafer Haftamız, kutlu olsun.

Vatanımızın birlik ve beraberliği yolundaki şehitlerimizi bir kere daha rahmetle, gazilerimizi de minnetle anıyoruz bu günlerde.

Benim yaşımdakilerin hemen hepsinin örnek aldığı, hayranlık duyduğu, en az bir yönüyle onun gibi olmak istediği, içten içe de onu birilerinden kıskandığı bir idolümüz var(dı). 

İlgi alanımıza göre mahallemizdeki/köyümüzdeki ebeydi, dedeydi, amcaydı, halaydı, teyzeydi, dayıydı, ağabeydi; memleketimizdeki futbolcuydu, artistti, aktristti, roman kahramanıydı bunlar… Yaşımıza göre kimi zaman da siyasetçilerimizdi bunlar. Örnek almada devlet adamlarımız, liderlerimiz vazgeçilmeziydi çocuk/genç dünyamızın. 

Anamdan hatıra, anamın kendi dokuduğu, anamın arkadaşlarıyla imece usulü dokuduğu, anamın her çocuğuna teberik olması için dokuyup dokuttuğu Emirdağ kilimleri kardeşlerimde olduğu gibi benim evimde de saklanıyor. Benim gibi bu kilimler saklayanın çok olduğunu da biliyorum.

Türkmen kültürünün tipik bir örneği olan Emirdağ, Türkmen kilimlerinde de kendine has özellikleri buraya yansıtmış. 

Derdini Marko Paşa’ya anlatana rastlayanınız var mı ki?

Derdimizi anlatırken bizi can-ı gönülden dinleyenleri saymaya kalksak bunu başarabilir miyiz ki?

Geçmiş bir dert için yakınmaya çalışırken/yakınırken yeni derde/dertlere giriftar olmayan var mı ki?

Evet, yüreğimizi herkese açamıyoruz değil mi?