Özcan TÜRKMEN

İlgi alanımıza göre mahallemizdeki/köyümüzdeki ebeydi, dedeydi, amcaydı, halaydı, teyzeydi, dayıydı, ağabeydi; memleketimizdeki futbolcuydu, artistti, aktristti, roman kahramanıydı bunlar… Yaşımıza göre kimi zaman da siyasetçilerimizdi bunlar. Örnek almada devlet adamlarımız, liderlerimiz vazgeçilmeziydi çocuk/genç dünyamızın. 

Cahit Sıtkı Tarancı(1910-1956)’nın 

‘Yaş otuz beş yolun yarısı eder

Dante gibi ortasındayız ömrün

Delikanlı çağımızdaki cevher

Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,

Ayların sultanısın

Dertlerin dermanısın

Hoş geldin ya Ramazan" 

‘Yaş otuz beş yolun yarısı eder

Dante gibi ortasındayız ömrün

Delikanlı çağımızdaki cevher

Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,

Derdimizi anlatırken bizi can-ı gönülden dinleyenleri saymaya kalksak bunu başarabilir miyiz ki?

Geçmiş bir dert için yakınmaya çalışırken/yakınırken yeni derde/dertlere giriftar olmayan var mı ki?

Evet, yüreğimizi herkese açamıyoruz değil mi?

‘Kıskançlığın bir üstü(!)’ de haset….

“Adam kör olur, derdine deva arar; bulamaz. Devir uleması, son çarenin dertsiz bir adam bularak gömleğinin göze sürülmesi olduğunu söyler. Adam, dertsiz adam da bulamaz. Tam umudunu kesmişken bir dağda bir çobanı tarif ederler. Çobanı bulur. Derdinin olup olmadığını sorar. Çoban gururla şükreder, derdinin olmadığını söyler. Hasta adam, derdini anlatıp devanın yalnız kendisinde olduğunu belirterek hemen gömleğini ister. Çoban, çok rahat, gömleğinin olmadığını söyler.”

Elinden ve dilinden herkesin emin olduğu insanlarla bir arada yaşayabilmek hepimizin ortak arzusu değil mi? Yalan ve hile başta olmak üzere güven duygusunu nelerin yok ettiğini hepimiz biliyoruz değil mi?

Doğruluk, toplumda kişilerin birbirine güven duygusunu sağlayan güzel bir haslet elbette.

Muhatabımıza güven verirken kendimizin de karşı taraftan sadakat ve güven beklediğimiz aşikâr elbette. Beklentilerin sonuç vermediği zaman(lar)da da büyük hayal kırıklıkları, pişmanlık ve üzüntüler baş gösterir kesinlikle.